سایت این پروژه در انتهای خیابان جمشیدیه، در منطقه نیاوران واقع شده است. طراحی این پروژه ده‌ طبقه، پس از اجرای سازه در سال 1390، به ما محول شد؛ در نتیجه، طراحی بر روی سازه موجود که هسته‌های سیرکولاسیون عمودی در آن، نقاط ثابتی برای طراحی بودند، ایده‌های اولیه طرح را تحت‌الشعاع خود قرار ‌داد و از جمله چالش‌های مهم و انرژی‌بر در طراحی بود.

هدف طراحی، ایجاد حجمی یکپارچه و منسجم بود که در ضمن داشتن بیان هنری قوی، با فضای داخلی پروژه نیز به صورت یکپارچه دیده شود. از این‌رو، فضاهای داخلی ضمن تفکیک و جانمایی مناسب در پلان، با طراحی لفاف پروژه نیز موقعیت‌سنجی شده‌اند، به طوری که بخش‌های عمومی‌تر در فضاهای داخلی خانه‌ها که نیاز به دید و نور بیشتر دارند، در بخش‌های مرکزی وجوه نمای ساختمان جانمایی و بخش‌های خصوصی‌تر که نیاز به دید کمتری دارند، در لبه‌های نما و کناره‌های ساختمان تعبیه شدند. به کمک این هدایت کاربری‌ها، بازشوها از مرکز به سمت کنار، کوچک‌تر طراحی شدند که به نما پویایی می‌بخشد و تنوع اندازه بازشوها در طبقات نیز بر این پویایی می‌افزاید.

ایجاد سرزندگی فضایی، تنوع‌بخشی و در نتیجه، افزایش کیفیت و بازدهی فضاهای مشاع، از دیگر اهداف مهم طراحی بود. در این راستا، دو استخر برای مجموعه در نظر گرفته شد: استخر روباز در بام و استخر سرپوشیده در زیرزمین. موقعیت جغرافیایی و ارتفاع موقعیت زمین، چشم‌انداز زیبایی را در بام به کل شهر در جبهه جنوبی و نیز به کوه‌های رشته‌کوه البرز در جبهه شمالی و نیز باغات اطراف مهیا می‌کند. لبه‌های جنوبی و شرقی بام نیز آزاد شده‌اند و دید گسترده‌تری را مهیا می‌کنند. همچنین فضای سبز در بام ادامه یافته و بام به فضایی دلپذیر برای فعالیت‌های ورزشی و تفریحی ساکنین تبدیل شده است. در بافت شهری فشرده تهران که سطوح فضای سبز روز به روز کاهش می‌یابد، استفاده از فضای مرده و بلااستفاده بام می‌تواند راه‌حل مناسبی در جهت جبران این کمبود باشد.

در طراحی ساختمان از فرم یا تزئینات معماری سنتی استفاده نشده، بلکه از ایده وحدت در کثرت الهام گرفته شده است. کلیت طرح و جزئیات از ایده و تفکری یکسان نشأت گرفته است که وحدت را در تمام بخش‌های فضا قابل مشاهده می‌سازد. در معماری گذشته، استفاده از یک مدول یا پیمون و گسترش آن در مقیاس‌های متفاوت در عناصر مختلف بنا، امری مشهود و عینی بود که در طراحی ساختمان، از این ایده بهره گرفته شده است، به گونه‌ای که تمام فضاهای داخلی و جزئیات و بخش‌های خرد، مانند سقف کاذب، شومینه و نیز محوطه‌سازی از بیانی یکسان برخوردار هستند که تأکیدی بر یکپارچگی و وحدت حاکم بر طرح است.

در استفاده از مصالح سعی شده تا از تنوع مصالح کاسته شود و ساختمان به صورت حجمی تندیس‌گونه دیده شده که از سنگ تراشیده شده است. سنگ عمدتا به عنوان نماد معماری کلاسیک شناخته می‌شود، ولی سعی ما بر این بود تا این قانون را تغییر و نشان بدهیم که چگونه از این عنصر طبیعی و قدیمی می‌توان در بیانی نو استفاده کرد. داشتن تشخص خانه بر احساس تعلق ساکنین می‌افزاید که در اینجا، این مهم، با کمک طراحی فضاهای خصوصی و عمومی متنوع و اندیشیده‌شده، جزئیات، حجم و نمای شاخص ساختمان محقق شده است.

منبع:mihanbana.com